Uçurumun Kenarındaki Gül

Madem gözlerin değiyor bu satırlara madem yüreğinden cümleler yazabiliyorsun hissettiklerin karşısında, öyleyse dinle;

Hani bir gül vardı uçurumun kenarında, kimsenin ulaşamadığı sarp kayalarda, karla kaplı dağlarda bir gül

Ne fırtını, ne yalnızlık ,ne soguk yıkamadı onu ,kimse dokunamadı ,koparamadı

Ama bir gün bir meltem eski onu saran, ılık bir yaz esintisi

Tatmadığı ,tanımadığı bir histi ama sevdi

İkinci gün tekrar yolunu bekledi,her gelişinde biraz daha içi ısınıyordu ve her geçen gün daha çok alışıyordu

Günler günleri aylar ayları kovaladı ,birlikte çok şey paylaştılar ,bağlandılar, alıştılar sevdiler

Ve bir gün

İşte o gün

Karlı dağların zirvesindeki o gül bir gerçeği öğrendi

O meltem ,dağın eteğinden geliyormuş meğer orda sevdiği başka çiçekler varmış,dağın zirvesine yolunu kaybedince ulaşmış

Peki şimdi ne olacaktı..

Meltem gitti

Yerini hırçın bir fırtına, öfkeli bir tipi aldı

Etraf toz duman ,Kar bir çığ olmuş

Ne gül yerinde durabiliyordu

Nede meltem..

 

 

(Devam Edecek)