İNSAN SEVDİĞİNİ YERDEN YERE VURURMUŞ BİRTANEM AFFET BENİ..mutlaka okuyun…

Burnu bir karış havada gözü yükseklerdeydi benim onu sevdiğimde,hele hele yerden yere vurup nasılda kalbimi kırmıştı zalim.dudaklarından dökülen o acı sözler ;öyleki bu gün bile unutamam ne tebessümdü o zehirden beter her olayda içim parça parça,gözlerim ağlamaktan kıpkırmızı olurdu.yorgun düşerdim onsuz geçen,onunla dolu,koyu siyah gecelerde.pişmanlıktan kendime lanetler eder ,sevdiğimi söylediğim günü düşündükçe kaleme sarılıp yazardım onu.nefretin aşkla kucaklaştığı o uzun mısralarda derdimdi,alınyazımdı…O BENİM ÇOCUKSU AŞKIMDI…

Nasılda gülerdi bana canı istedimi.en anlamlı bakışlarıyla önce ümitlendirir,ardından bir uçurum kenarında yapayalnız bırakır giderdi.ben çaresiz ben yorgun ben bıkkındım bu sevdadan.ahh bilirdi o insafsız .diri diri yanardım o böyle yaptıkça.haziranın ılık bir akşamında onda ne bulduğumu bu gün bile bulamam ama o günlerde hayatımın amacı var olma sebebim gibi gelirdi.ÇOCUKLUKMU? yoksa BİR GENCİN SAFCA TUKKUSUMUYDU bu?bu kölesiye bağlanış,içten içe kopan fırtınalar,bu delice yakarış,kim bilir belkide sevgiye muhtaç bir kalbin ,bitmek bilmeyen kaprisi.ondan hiçbirşey istememiştim sadece sevgi…. 
ewet şimdi yıllar sonra ben bu haziran gecesinde onu düşünüyorum ilk defa.kucağımda resimler,hatıralar.hava yine ılık yine kasvetli.meyer aldanmışım.ağladım saatlerce BU ONUN YILDÖNÜMÜDÜR 4\’ÜNDE.toprakla kucaklaşan o zalimin hatırasıdır anlatılan.bir melodidir dudaklarımda dolaşan.bir melodi kırık,umutsuz.doldururken sensizlik odayı gönlüm hala bomboş kolidorlarda.deli gibi koşmuştum sınıfına.sırası bomboştu.benim kadar çaresizdi her köşe.kendi kendime konuşarak yaklaştım sırasına;SEN ÖLEMEZSİN,benimsin,emelimsin,SEVGİLİMSİN.dilediğince nefret et,alay et duygularımla.kızmam sana.ama ne olursa olsun bi alay olsun,acı bir şaka ewet ewet beni üzmek için yapıyorsun.herşeyini özledim Allah\’ım son bir defa göreyim yeter bana …bu sezsiz yakarış dakikalarca sürmüştü taki ölümün korkusunu taki içimde duyuncaya kadar.kalbime ani bir yara giripte hıçkıra hıçkıra ağlayana kadar.sıraya karaladığı ismini öptüm.sonra ona ait bir şeyler bulmak için,aradım her köşeyi.Yalnızca buruşturulmuş bir defter sayfası,rengi solmuş…yazı onun yazısı.bir mektuptu bu özenilerek yazılmış.belliki çok emek verilmiş her satırına.çok şaşırdım.Mektup bana hitabendi.korkakça kaybolmasından korkarak,acıyla okudum her cümleyi.kalbimde büyüyen bir özlem ile.Hele o ilk satırı.Hiç ama hiç unutamam.okudukça hep ağlarım inan….
\’İNSAN SEVDİĞİNİ YERDEN YERE VURURMUŞ \’
\’BİRTANEM ,AFFET BENİ…\’