HAYATIN KALBİNE…

Yazılanlar, anlatılanlar ve aslında anlatılmak istenenler, ifade edilenler

ve ifade edilmek istenip de edilemeyenler…

Kelimelere sığabilenler ve kelimelere sığmayanlar..
sese kavuşamayan sessiz

haykırışlar, sessiz çağıltılar.. deryadan katreler ve katreleşemeyen

deryalar…

Hissedilenler, hissettirilenler ve hissettirilemeyenler hisler..

hislere bile sığmayanlar!

Pencereden seyredilenler… duyulanlar, duyurulamayanlar.. söylenenler,

söylenemeyenler.. yazılanlar, yazılamayanlar.. anlaşılanlar ve

anlaşılamayanlar.. anlatılanlar, anlatılamayanlar… defterle, kağıtlara

dökülen damlalar ve bir türlü damlayamayanlar…

Sevenler, sevdirmeye çalışanlar ve sevgiyi bir türlü hissedemeyenler… Duaya kenetli gönüller ve dua sırrına erişemeyenler…

Zıtlıklar ile farkındalıkların bilinebildiği bir misafirhanede konuk olmuş

birer yolcuyuz hepimiz, elden geldiğince gayret yapabileceğimizin tamamı.

Kalem erbaplarından Nihat Dağlı’nın dediğince; “Hayat olması gerektiği

kıvamdadır, çünkü hayatın sahibi onu böyle öngörmüş, bize düşen şey, hayatı

tedavi etmek değil, yaşamaktır.”

Temelinde muhabbet var ise yaşanmışlıkların, samimiyet ve tebessüm vardır

çoğu zaman; gözyaşı olsa da kimi.. zira mayasinde muhabbet var

yaratılmış cümle şeyin.

Zorluklar, evet muhakkak vardır deftere düşülen notlarda yaşanmışlıklara

dair.. lâkin biliriz ki, “Çabuk kazanılan, çabuk kaybedilir. Zor kazanılan

kolay kolay kaybedilmez…” Şöylece not düşmüşüm defterime geçmiş yılların

birinde; “Güçlüklerle kazanılmış olanlar, sabırla elde edilenler

Yaratıcı’nın da izin ve ikramıyla ebediyen kaybedilmez..

ebediyen elde tutulur!”

Sevgiyle, daima ümit vâr olarak hareket etmeye kararlı ol(a)bilmek; tâ

ötelerde ahdetmişiz gibi… Hedefe ulaşmak için tükenmeyen bir gayretle

ilerle(yebil)mek!

Bir istediklerimiz var, bir de isteme duygumuz. Hiçbir şey istemedikçe bizim

değil.. Öyle ya, ne ehemmiyetimiz olurdu ki, duamız olmasaydı?!

Gönderen:Elif İmalı