ygafmin tarafından 4 Eylül 2012 tarihinde Yazgulu Yazılar kategorisine eklendi.
Yazıyı okuyan kişi sayısı 61 ve yorum yapan kişi sayısı Yorum Yapılmadı.
Bazen sıkıcı. Bazen korkutucu bir şey: Rastlamak, onunla, o şeyle tekrar karşılaşmak.
O adamla tekrar karşılaştım. Otobüs karanlık bir durakta durup da yolcu aldığında bindi, ikinci kez aynı anda yolculuk yapıyorduk. Kalkıp, ona yer verdim.
Kahramanımız doğuştan engelli birisi. Boynu sürekli oynuyor, ellerini oynatıyor, karşı koltuktaki herkes ona acıyarak bakıyor. Orta yaşlı birisi. İşten geliyor -ne iş yapıyor acaba?- otobüslerle yolculuk yapıyor…
Neyse; bindi otobüse ve ona yer verdim. Buyrun, dedim, oturun lütfen. Hiç ummadığım bir nezaket, ince, ezik bir ses “Teşekkür ederim…”
Sevindim içimden…
Ona bakan herkes korkuyor, ilk bakışta ben de ona sırtımı döndüm ve içim bulandı. Ama alıştım, ona yer verdiğim için mutluluk duydum ve ona bakmadan düğmeye basıp indim.