Söylenecek kelimelerim yok artık

Söylenecek kelimelerim yok artık. 

Yorgun düştü cümlelerim. 
Anlaşılamayan düşünceler, 
Anlaşılamayan ısrarlar, 
Kısırlaştı yaşama karşı. 

Suskunluk çöktü gözlerimin pınarlarına. 

Benim bildiklerim, 
Benim gördüklerim, 
Güçlü değil yaşanmak istenilenlere, 
Beklenen keşiflere.

Yolları kendi bulmak istiyor arayanlar.

Oysa o yoldan kim bilir kaç kez geçmişim. 
Kaç kez ayağım sendelenmiş düşmüşümdür sağdaki taşta. 
Kaç kez çiçekler koparmışımdır düz yamacında, 
Yolun kenarında ki derede yüzüme sular serpip, 
Serinletmişimdir yaşama kendimi. 
Soluklarım kesilmiştir yokuşlarında. 
Bir serçenin titrek kanatlarına yüreğimi işleyip, 
Salıvermişim aşka kim bilir kaç kez.

Şimdi yolun sonunda ki dere kıyısındayım. 
Derenin akan suyunu izliyorum; 

Sakin, telaşsız ama acı. 

Geçtiğim yoldan gelecekleri bekliyorum yanı -başıma. 
Ve henüz yola çıkanları…
Ve yolda olanları…

Dilleri sarmış yaraların kabukları kulaklarımı tıkıyor artık. 
Yüreğimde açan güllerin dikenleri batıyor ruhuma. 

İsyan yasak bana… Kaçamaz bedenim, Kaçamaz ruhum. 

ÇÜNKÜ

Prangalıyım analığa. 

Uğur İLHAN