Sevgilime mektup

gözyaşlarının rahminde büyüyen korku
doğumsancısı oldu
aşkın ıstırabına
bileklerime vurduğun kelepçeyi
nalbantlara söktürdüm
yüreğimdeki yaranın dermanı ne ola
tabipler kalın gözlükleriyle baktılar yarama
derman bizde değil dediler
yüreğimi alsalardı da keşke
kurtarsalardı beni
insanlar garip baktılar
gözyaşlarıyla yaldızlanmış taşlara
kimisi omuz silkti pervasızca
bu dert seni öldürür dedi kimisi

sensizliğin rahminde büyüyen korku
doğum sancısıoldu gözyaşlarına
ağlamaklığım nedendir bilmiyorum
ikirciklenmedir delirtir yüreğimi
korku ise damarlarımı patlatır
kestim bileklerimi kan akmıyor
üç kelime boşanıyor kan yerine
sımsıcak acı
gül ateş gözyaşı
sanki üç süngü göğsüme saplanmış
delirtircesine kanırtıyor yüreğimi
farkında olmadan ateş boşanır gözlerimden
cesedimi yalar seher rüzgarı
nedendir bilmiyorum
duygudan yoksun kelimeler
kalbim beton parçası
sıyrıldım arabesk şarkıların fahişe beyinlerin
ruhsuz kelimelerin arasıdan
geriye üç şifre kaldı hayatı yönlendiren
üç mihenk taşı
özgürlük onur ve aşk

duygular eşsizliğini yitiriyor yazıldıkça
aşkın manalar dar kalıplara sıkışıyor
düşünce kısır döngü
kelimeler kifayetsiz ve sonunda
sanrı
artık üç şifre de yok sadece sen
ya da
beynime kazınmış hayalin
kıvılcımlar saçarak yürürüm çıkmazlarda
süngülerle deşilmiş bağrımdan geriye kalan
sana olan aşkım ve arabesk şarkılardır
ifritlerle vuruştuğum gece beni ayakta tutan
aşkın sevgi idi
girift bilmecelerle çalmak istediler seni benden
tutunduğum dalları kestiler ben de kazıdım köklerini

sevginin yatakla tanımlandığı bir çağda
benim gibi delilere düşer bazı şeyleri açıklamak
eziliyor ayaklarımın altında dünya
eziliyor kız tortuları ve cesetler
karşımda bombalanmış şehir ıssız sokaklar
buymuş meğer kalabalıkta yalnız yaşamak
aşkın değerler yaşamayı hakeder ancak
esarette özgürlük
yaşamda ölümsüzlük
zamanda zamansızlık
bana aşk olarak tanımlandı
bu kelimede ancak anlamını tamamladı

–
(zafer öpöz)