Mehmedim

Yazar Kadir Durak
Mehmedim

Hasretin sinemi yakıp, kavurur
Rüzgâr; beni dağdan taşa savurur
Baban yad ellerde çile yoğurur.

Yüreğim yastadır sensiz MEHMEDİM.
Bu sevda edebi, sonsuz MEHMEDİM..

Ellerin avcumun içinde durdu
Nefesin karanlık gecemde nur’du
Yokluğun mızrağı ruhumu vurdu.

Bedenim hastadır sensiz MEHMEDİM,
Bu sevda ebedi, sonsuz MEHMEDİM::

Sen yokken Temmuzum Karakış olur
Hayâlin Gözümden akan yaş olur
Damlalar doyduğum; ekmek, aş olur.

Gönlüm nadastadır; sensiz MEHMEDİM,
Bu sevda; ebedi, sonsuz MEHMEDİM..

Burada biri var; sana benziyor
Benle konuşuyor, benle geziyor
Sana yandığımı bile seziyor..

Gökyüzü pustadır; sensiz MEHMEDİM,
Bu sevda; ebedi, sonsuz MEHMEDİM..

Uykuda beklerim, düşle gelirsin
Her sabah camdaki kuşla gelirsin
Baharla, hazanla, kışla gelirsin..

Menzilim is’tedir; sensiz MEHMEDİM,
Bu sevda; ebedi, sonsuz MEHMEDİM..

Babam, babam diye sesin geliyor
Sesini duyunca yüzüm gülüyor
Sesinle bu canım takat buluyor..

Çakallar ustadır, sensiz MEHMEDİM,
Bu sevda; ebedi, sonsuz MEHMEDİM..

Bu sevda; kâğıda, kaleme sığmaz
Her gece yalnızken; ay bile doğmaz
Çöl olmuş; dört yanım, yağmur da yağmaz..

Yüreğim; his’tedir sensiz MEHMEDİM,
Bu sevda; ebedi, sonsuz MEHMEDİM..

Kadir Durak

lebiderya