KİMSE

Yazar MURATHAN MUNGAN 

zamanı yıllarla tartanlar 
yanılırlar 
hiçbir şey tartılmaz başka bir şeyle 
hatta çoğu zaman kendiyle bile 
yaşanır, içini tohuma bırakır 
geçer gider 
geçmez sandıkların bile

hiçbir geçen tartılmaz kalanla 
neyin kaldığını çoğu kez kendi de bilmezken insan 
kimse kimse kimse 
sahi kimse 
ya da hiç kimse 
söylediklerimden çok 
sustuklarım 
seçtiklerimden çok 
reddedilmek için 
ne kadar varsam 
o kadar kimseyim kendime

güç kötü bir şey 
kaderken de 
kaldıramazken de 
güç kötü bir şey 
güçlüyken de 
güçsüzken de 
kaldığın yerden devam etmenin karanlığı 
benzemiyor hiçbir çaresizliğe 
kimin kaldığı yer var ki dünyada 
kaldım sandığın yer 
bizden geçendir çoğunlukla 
içimizi parçalaya çoğalta 
hâlâ gittiğim sona aceleci adımlarla 
bütün iş birinin dediği gibi, 
yavaşça acele etmek aslında

ölene kadar yavaşla işte 
ölene kadar yavaşla 
ne başkalaştırırsan o kadarsın 
başkalarının imtihanlarından büyük gelecekler umma

çaresizlik bile bizden bir başkası yapmaya yetmez 
bize biçilmiş döngüye katlanırız yalnızca 
bir bakıma hiçbir yerdeyiz 
bir bakıma yalnızca buradayız 
var oluşumuzun ağırlığı altında ezilirken yapayalnız 
ait olduğunu sandığın bütün grupların içinde yapayalnız 
reddin imkânları sayım kayıpları yoklama kaçakları 
sanma ki hayat bizi bekler başka kıyılarda 
oysa biz buradayız 
halsiz, kanıtsız 
yılların neyi tarttığını bile bilmeden 
kendi gücümüzün altında azala azala

kollarımız kadar kulaç kalplerimiz kadar sahil 
hiçbir adanın almadığı yalnızlarız, 
tamamlanmamış haritasında 
define ve varlık 
geleceğin tarihe dağıttığı kayıplar 
bir gün birbirini bulmanın umuduyla

gölgemizle barışmanın uzun yolculuğu: büyümek 
kendiyle tanışmayı erteler insan çoğu zaman 
hayat yanlışlarla kısalır 
başka biri olarak girdiğimiz bir kapıdan 
bir diğeri olarak çıkarız 
gündeliğe katlanmak için başkalarını kandırırken kendimizi yanıltırız 
içimizi denerken yüzeriz farklı yüzlerle kendi içimizde bile 
bu yüzden aşk yalnızca bir fikirdir 
bu sefer gerçekleştirdiğini sandığın bir fikir 
hep öyle oldu bende 
hep saklı kaldı içimdeki anahtar 
ve hep aynı kilitte kırıldı

fikirler de zamanla değişir 
kırıldıkları yerde 
kırıldıkları yer her şeyi değiştirir

zamanla bir şey söylemez artık kırılmak bile 
sonra başka bir başlangıcın kapısında 
aynı korkularla kalakalırız 
daha önce de söylemiştim: 
kimse yoktur kimsenin kimsesizliğine 
her şiirin gizi başka bir şiirle 
açıklar kendini 
demiştim ya, hep öyle oldu bende 
böyle katlandım kimsesizliğe 
o birini ararken bile biliyordum 
hiç kimse hiç kimse hiç kimse