Kan ve Toprak

Yazar E.A.

En kırmızı şey savaştır,

Sonbaharın solgun kızıl yaprakları arasında…

Ve ardında kalan çıplak dallardır şehidimin kansız bedeni.

Ölenin gözleri kurudur; ağlayamaz artık

Ama şehrim üstünde kara bulutlar dolaşır yas tutarcasına…
Batan güneşin kızıl göğü sönük kalır;

Toprağı yıkayan alev kırmızısı hayatların yanında

Savaşa nefrettir, savaşa lanettir bu kızıl çırpınış

Gök ağlasa da yıkayamaz şehidimin kanını

ve kan toprağa karışır

En kırmızı topraktır vatan toprağı

Bir asır değil bin asır geçse dahi

Açan çiçek kırmızıdır mezarının üstünde umutlarımın

Ama sonbahar hep gelir ve hep dökülür yapraklarım

Rüzgar beni uzaklara savursa da

Kırmızıdır geçtiğim her yer

Kan kırmızıdır zehri damarlarıma değen havanın

 

Batan her hayatın peşinden ağıtlar yakar kara gözlerim

Islaktır bayrağım kan ve gözyaşıyla,

Sızlar kemikleri Ata’mın hayal kırıklarıyla…

Bir asrı bile beklemez vatan hainleri

Ve en kırmızı gözlerdir gözleri şehidimin anasının