HEY JOE !

Yazar MURATHAN MUNGAN 

biliyorsun sen bunu 
en son duyulan ayak sesi ve üzrine kapanan demir kapı 
çıkıyor musun bu sefer, yeniden mi giriyorsun içeri 
anlaşılmıyor şarkıdan 
anlaşılmıyor joe 
gençliğimizin polisiye günleri 
kendi romanlarımız içinde uydurduğumuz adlar 
sanki o romanlar sahi de yaşadıklarımız yalan

unuttuğum adların gece parklarında kaç kez aldattım seni 
ben ihanetle öğrendim sadakati 
kaç kez korkunun gözleriyle bakıştım bıçağının yüzünde 
artık kimse öldüremez beni

çok zaman geçti herşeyin, herkesin üstünden 
hayat ödünç tenha uzak biz birbirimizin şarkılarının mirasıyız joe 
şimdi kaç kişi kaldık 
göğe bakma durağında el ele tutuştuğumuz gençlikten 
ben yine de bir yola çağırıyorum seni 
ister inanç de buna ister çaresizlikten 
dudaklarımı kanatırdı ıslığın 
hiç unutmadım hiç unutmadım 
ne zaman karanlığa düşsem senin ıslığını çalarım

ben seni en çok dizlerin titrerken sevdim joe

çık saklandığın yerden joe 
nerdeysen çık, ölmek değilse bu, bak kayboluyorum 
yoruldum seni beklerken vakit geçirdiğim dublörlerinden 
sana yazdığım 
hikayeyi yanlış okuyorlar her seferinde 
ah şimdi joe burda olsaydı diyorum 
joe şimdi burda olacaktı ki diyorum 
bazen sarhoşken kalabalığın içinde yüksek sesle söylüyorum adını ya da birinin kollarındayken, bazen pencereyi açıp sokaktan geçiyormuşsun gibi ardından sesleniyorum, hep başkaları bakıyor yukarıya. ben gülümseyerek, gitti, diyorum, yakalayamadım, gitti. sahi gittin mi joe? yoksa hiç mi olmadın?

çık ortaya saklandığın yerden 
yoruldum, azaldım beklemekten 
bazen düşünüyorum da 
var mıydın sahiden, yoksa bir şarkının anısı mı uydurdu seni 
hiç bir şey benzemiyor değil mi, şimdi geçmişten daha çok bizim olan gençliğimize 
bilmem ki, karşılaşsak bile birbirimizi hatırlayabilir miyiz yeniden 
ikimiz de artık bir başkasıyken 
gene de sen bilirsin joe, sen bilirsin 
öyle iyiydik, bir düşün istersen.