Duvarların…

Yazar sinemaniac
gidişin gitmiyor gözümün önünden..
gözlerime bile bakmadan..
attığın her adımda bir parçamı kopardın..
attığın her adım toprak oldu
canlı canlı beni koyduğun mezarda üstüme atılan..

bağırdım arkandan..
ağladım..
gitme..
çıkmadı sesim..
ben bile duymadım..

rüzgar vardı…
sanki seni götürmek için esiyordu..
saçlarını savura savura gittin..
rüzgar anılarımı süpürdü arkandan..

güneşin doğduğu yere gidiyordun sen..
battığı yerde beni bırakıp..
güneşin doğdupu yere gidiyordun..
içimde kendini bırakıp…
biliyordun..
gittiğin yerden güneş doğmaz bana sensiz..
beni içimdeki sana terkedip..
yinede gittin..
almadın onu benden..
şimdi her aklıma geldiğinde
bir çizik atıyor kalbime..
yüzünü çiziyor yavaş yavaş kalbime..
elindeki hançerle..
içimdeki sen..

kanım sensizliğimin duvarlarını boyuyor..
dahada bir gösterişli oluyor sensizlik..
daha bir heybetli..
daha çok kanatıyor.
daha çok boyanıyor duvarların..
çaresizliğim büyüyor birlikte.
küçülüyorum duvarların arasında..
sensizlik büyüyor..,
sen büyüyorsun içimde..
çıkışım yok..
kapıları tutmuş yalnızlık..

yapılacak tek şey var artık..
öldürüyorum kendimi..
beni bıraktığın yerde..
güneşin doğduğu yerden
bana son kez bak..
giderken bakmadığın gözlerime..
öldürüyorum kendimi..
içimde yalnız bırakıyorum seni
beni hapsettiğin duvarlarınla..
bu boş bedenden..
beni bırakıp gittiğin
güneşin battığı yerden…
sana
hayata
yalnızlığa
eyvallah..