Dilan – Iki yüzlüler

Yazar Dilan

Iki yüzlüler

Bıktım artık iki yüzlü dostlardan.
Bıktım artık, göz göre göre aldatılmaktan.
Aptal yerine koyulup, kandırılmaktan.

Tükenmeyen dertlerle, sabrım tükendi.
Değer verdiklerim değerimi bilemedi.
Ben onları değil, onlar beni kaybetti.

Özür dilese de affetmem.
Bu ihaneti basitce gülüp geçemem.
Ben lakin dost dediğime ihanet etmem.
Böylelerine de hiç değer vermem.

Dost dediğin herzaman yanında olmalı.
İyi ve kötü gününde, seninle gülüp seninle ağlamalı.
Bunları ben hiç görmedim,
Dost dediğim dost değilmiş meğer, bir zavallı.

Duygularımla oynadınız, beni hafife aldınız.
Bu muydu sizin arkadaşlığınız?
Aşkımı ciddiye almadiniz, bana oyun oynadınız, arkamdan kuyumu kazdınız.
SÖYLEYİN!” Dost kelimesinden bu muydu anladığınız?

Bana kur yaptınız, damarıma bastınız
Küçücük bi dünya’m vardı kendimce, onu da başıma yıktınız.
Ufacık bir değeriniz bile kalmadı.
Benim íçin artık birer yabancısınız…

Sanmayın ki, bir gün geçer!
Kırgınlığım bir gün kaybolup gider..
O kadar kolay olmayacak bu sefer!
Ümidinize aldanmayın, utansın kader.
Sanmayın ki sakın, bir gün gelir de Dilan affeder.

Dünya’m bile bana şu an çok dar.
Yıkılmışım bir kere, yok olsam ne yazar.
Ne kadar uzak durursanız benden, size o kadar kâr.
Bana göre, cehennem’e kadar yolunuz var!

x Ðielosh