BİR ŞİZOFRENİN KAYIP ŞEHRİ

Yazar QGX
Kayıp şehirler yapıyorum kendime
Kayıp hecelerle yaşıyorum kendimce
Yalanlardan arınmış bir vicdan,
Biraz da yeşeren ağaçlar
Büyütüyorum yüreğimin bahçesinde.
Asma katlarım var benim
Misafirler yoktur.
Yalnızca ben ve yorgun kalbim
İnançlarımı gömdüm arka bahçeme
Üzerinde kırık bir sandalye
Hayallerim yalnız bırakır mı benliğimi?
Onlar da saksıda yeniden filizlenir.
Çiçek kokulu gülüşler taşırım
Ve sonra bir ağlamaktır alır gider.
Ama onu da haberci güvercinle
Siyah kentlere yollarım.
Ruhumu yıkarım her sabah geçmişle.
Dar bir sokak pencerem var;
Oraya asıyorum
Bahar kokusunu içine çeksin diye
Taş sokağımda ahşap evler yapıyorum
Belki de eskiyi yitirmekten korkuyorum?
Ve hayata dönüyorum içtiğim zehirle.
Uyandığımda yine karanlık Yine karanlık