BANA GÜLMEYİ ÖĞRET ANNE

Herşeye rağmen
Yaşamayı öğrettin
Darda direnmeyi
Zorda mağrur olmayı
Onur için ölmeyi öğrettin
ANNE….

Yadelde bu keskin bakışlar
Parlamaya hazır yarım uykular
Senin eserin anne
Şimdi yüreğimin yangınlarında
Göz pınarlarımın
Nisan yağmurlarını döküyorum
sarhoşum üstelik
Sarhoşluğum meyhanenin hatırası değil
Gül yüzüme gülücükler dolmayışıdır
oysa herşeyi öğretmişti
Tastamam arşınladığım yıllar
Bir gülmeyi becerememiştim
Bana gülmeyi öğret anne
Hani sevgiliyle karşılaşınca
Yanaklarında al al güller açar
Yakamozlar oynaşırken gözbebeklerinde
Mahçup bir merhabayla
Uzanan ellerini yüreğini
Ve sevdayı tastikleten
Tebessümü öğret anne
Yüzümdeki derin çizgiler
Tebessüme inat gerilmekte
Gülücükler diyarında
Bu hoyrat kalış bu yüzden
Bu yüzden ağır gelmekte hayat
Oysa yılların verdiği efkâra
İnat kahkaha atıp
Göğüs kafesimi yırtarcasına
Tüm içtenliğimle gülmek isterdim
Gülmek, GÜLMEK ANNE.

ZEKERİYE ÇİÇEKLİ