Baban sen ve ben…

Babanla anını düşündüğünde,
Gözlerini çekmiştin benden,
Gözlerin, gözlerin..

En yakınların, kitaplarının,
Bulunduğu yana sağa gizlendi.
Gizledin yaşamını onlara..
O anda da gözyaşlarını…
Nasıl yetimdi hıçkırıkların.

Mor halkalı gözlerini,
Debeledi durdu debeledi durdu.
Gözyaşların…

Bense karşıdan uzattım dost elimi
Yüreğin bende atıyordu sanki,
Bendim yetim,
Bendim anıları canlanan zihninde,
Yeşil koltuğunun hani o gri çizgili,
Üzerinde ellerin bir çocuğundu,
Düşmekten korkuyordun,
Ellerin babanın omuzlarını sıkıca kavramıştı,
“Babacığım yüksek burası beni bırakma!”

Bir an gelmekti yanına düşüncem,
Ucuz tesellilerle,
Baban ve seni ayıramadı yüreğim,
Ben sende gizlendim,
Sen kitaplarında baban yüreğinde,
Baban sen ben …
Oturduk…

Belki sevdiğim..
Belki de ağlaştık gizledik ama gözyaşlarımızı..
Ben sana sen babana baban da belki hayatına..

Sami ARLAN…