ASANSÖR

Yazar SUNAY AKIN  

Telefon santralleri 
beni sana bağlar sevgilim

nükleer santraller ölüme 
gökyüzünün nerede olduğunu soran 
bir vapur dumanına 
yanıt veremiyor hiç kimse

Çocuğunu asma köprüde sallayan 
bir annedir İstanbul 
ki onun 
içi süt dolu 
biberonudur Kız Kulesi 
soğusun diye suya tutulan

Ne kalem kılıçtan 
ne kılıç kalemden üstün olsun 
öğrensinler birlikte yaşamayı 
örneğin kalem 
aşk şiirleri yazsın 
ve köreldikçe kılıç yontsun

Yalnız kaldığımız an da bile 
alırız insan kokusunu 
ıssız adasında 
üstünden atamamıştır Robinson 
yakalanma korkusunu

Kendi boşluğuna asılı 
birer asansörüz aslında 
ve ben elimde 
taze bir karanfil 
sıkışıp kaldım 
iki kadın arasında