ALMANYA’DA DOKUZ CAN

Yangın çıkmış diyorlar Alaman ellerinde
Dokuz canım kül olmuş beni öldürselerde
Kimin haberi olmuş yananlarla beraber
Bende yanar olmuşum diyar gurbet ellerde

Sebebi ne ola ki bunları yazışımın
El kadarcık o bebek bu kalemi tutuşum
Apartmandan aşağı bırakılan o gözler
İçimi yakıyordu en büyük sebep söyler

Gaziantep bağrından umuda yolculuğa
Çıkılıyor bir zaman Almanya diyarına
Nerden bilinecekti anavatan yurduna
Dönüş hüsranla olur dokuz canlar tabutta

3 Şubat Pazar günü Ludwigshafen kentinde
Yanıyordu dokuz Türk can vermişti gurbette
Doğum günü partisi kutlanacağı yerde
Ölüm günü olmuştu Azrail’im nerede

Türk oluşu farketmez hangi millet olursa
Karşıyım ırkçılığa eğer sebebi buysa
Sonuçta ölen insan Ademoğlu deriz ya
Böyle değilmiyiz mi bunu bir anlayana
Sorup sorup yanarım dermansız yaralara

Medine, İlyas, Belma alevler ortasında
Hülya ise doğmamış bebeğiyle mezarda
Döne, Dilara, Kamil, Kenan va Karanfil’ler
Zikrederken onları, onlar çoktan öldüler

Hiçbir zaman gitmedi gözlerimin önünden
Boşlukta asılışı resmedilen bebeğin
Nedendir bilmem ama içten içe isyanım
Hâlâ gözüm önünde o masuma ağlarım

Sekiz aylık Onur’um şimdi öksüz mü kaldı
Amcası Kamil Kaplan öperek kucakladı
Boşluğa bırakılmış Onur’un çığlıkları
Kulağımın zarını o anda patlatmıştı

O masum bakışları çok şey anlatıyordu
Kendimi tanımıştım en başta insanlığı
Bir babaydım sonuçta halinden anlıyordum
Oğluma benziyordu farklı hüzünlenmiştim

Sabotaj ihtimali üzerinde durulur
Ölen geri gelmedi bu neyi değiştirir
Mucizeyi yaşadı Onur bebek geride
Alllah acıdı ona o masum gözlerine

Üzülmekten başka şey gelmiyorsa ellerden
O yangında ölerek hayatını kaybeden
Allah’ın rahmetini dileyelim yürekten
Cennet olsun hepsinin mekanları şimdiden

Dokuz canlar yanyana veriliyor toprağa
Eller göğe açılır dualarımız buysa
Vakit çok geç olmadan kendi toprağımızda
Olmak istemiyorsak yanan başka hatıra

 

Sadık Yahşi