AKLIMDAKİ SORULARLA ÇIKTIM YOLA!!

Yazar Özlem
Bir ilkbahar akşamıydı,
Dışarıda sessizlik
Hava ise bir masum bebeğin gülümsemesi gibi içini ısıtıyordu insanın,
O akşam neler geçmiyorduki içimden;
Sessizce yok olup uzaklaşmak o yerden
Nereye gitmek istediğini bilmeden
Sadece yüreğinin götürdüğü yere ulaşabilmekti
Kısacası mutlu olabilmekti
Sadece aklımda “sen” vardın o gece
Düşündüren, hayatın anlamsız ve boş geçmesiydi
Yoran ise yine sensizlikti
Boş vermek kolay olur muydu sence her şeyi
Mutlu eder miydi insanı?
Bir ilkbahar akşamı çıktım yola
Aklımda cevabını bekleyen sorular
Kalbimde ise senin yokluğunla
Alışabilecek miydim bu zorluklara
Yoksa yok olup gidecek miydim bu yalan dünyada
Cevabını bekleyen sorular yormuştu artık bu bedeni
Mutluluğa giden yola ulaşmaktı tek hedefi
Çıktığım yol uzadıkça uzadı
Artık bir çözümü olmalıydı!
Cevap bulabilmeliydim bu sorulara
Birden durdum yürüdüğüm o ıssız, sıcak yolda
Yumuldum olduğum yere
Kapadım gözlerimi
İşte o karanlıkla karıştı bedenim sonsuzluğa
Artık cevap bulabilmiştim sorulara
Beni bekleyen ölümmüş meğer bu dünyada
Mutluluğu aramıştım çıktığım yolda
Ölümle sonlandı bu kara sevda
Anlamıştım aslında sensizlik ölümmüş bana…