ADI HÜZÜN

Yazar ramise metinalp
Yoksul bir ailenin,
Uzun yıllardır bekledği,
Güzeller güzeli bir kızları oldu.
Adını Sevinç koydular.
Bilemezlerdi yıllar sona
Adının Hüzün olacağını
Nerden bilecekler,
Tanrının onnlara şaka yapacağını.

Sevinç büyüdü, serpildi,
Minicik yüreği kocaman oldu.
Umutları,düşleri,hayalleri oldu.
Yeşil gözleri hep yemyeşil
Baktı dünyaya.

Sevinç sevdi sevildi.
Masmavi bulutlar üstünde
Uçtu uçtu uçtu…
Hiç aklına gelmezdi
Masmavi bulutların,
Birgün kapkara olacağı,
Pembe düşlerinin siyaha dönüşeceği.

Yinede dört elle sarıldı hayata
Güzel günlerin birgün,
Mutlaka geleceğine inandırdı kendini,
Çünkü seviyordu yaşamı ve yaşamayı..

Güzel yüzü soldu kırıştı,
O kırışıklarınıda sevdi.
Her çizginin bir anısı var diyordu.
Sarı saçları bembeyaz oldu.
Üzülmedi, boyatırım dedi ve boyattı.
Almayı değil, vermeyi seviyordu.
Hep verdi.
Eşine ,çocuklarına,torunlarına,
Karşılık beklemeden verdi.

Bir gün yorgun yüreği dayanamadı,
Şska yapıyor, sandı.
Yanıldı.
Ve son sözleri şu oldu..
Yaşamda en güzel şeY,
Almadan vermekmiş.

Çoksevdiğidalga seslerinin
Duyulduğu sessiz bi köşeye gömüldü.
Her gün taze papatyalar süsler,
Otoprak yığınını
O Umut’undan sanır bunları
Hayattayken en sevdiği Umut’tur ya.
Yanılr.
O papatyalar yaşamını adadığı
ÖĞRENCİLERİDİR…