Sakallarından öpüyorum adam!

Seni seviyorum. Inan bundan hiç vazgeçmedim, yalnızca söylemekten vazgeçtim. Çünkü her’seni seviyorum’ dediğimde parçaladın ve benim kalbimde kırılacak yer kalmadı canımın içi. Rabbimin bana verdiği kalbi sana emanet etmiştim sense unufak ettin. Şimdi kırdığın her parçam farklı anılara dağıldı toparlayamıyorum zaten. An geliyor nefes bile aldırmıyor kırılan kalbimin sızısı. Nefes bile alamazken doğru dürüst o iki kelimeyi birleştirip nasıl söyleyeyim sana?

Ilk defa bu denli gururluyum bak karşında. Ama sen,git dediğin zamanlarda bile yüzsüzce sana koştuğum zamanlara say.

Gururuma rağmen kötü günlerinde koşup gelmelerimden anla. Inan adım atmaya mecalim kalmadı çünkü. Gelemiyorum sana.

Ama yaşıyorum. Sırf aylar sonra gördüğüm yüzünde düşmanlık değil pişmanlık olduğu için.Yine nefesim kesiliyor, gözyaşlarım içime akıyor ve ben o yaşlarda’dışarı vuramadığım her duyguda’ boğuluyorum sevdiğim. Sanırım daha fazla yazamayacağım, buna bile takatim kalmadı.

Seni çok seviyorum unutma olur mu? Senden gitmedim ben sadece gelemiyorum artık. Yoruldum, halim kalmadı. Canımdan çok seviyorum ama karşımda olsan kollarımı kaldırıp sarılmaya halim yok.

Neyse sana çok sevdiğim bir sözle veda ediyorum bu gece. “Veda etmeyi beceremedim ama kendine iyi bak, seni çok özlüyorum…”

Sakallarından öpüyorum adam!

— Jardintomberberfin