Kuruyan Yapraklar

Hayat çok acımasız bize karşı.İstediğimizi,hayalini kurduğumumuz yaşamı bize sunmuyor ne kadar çaba gösterdiğimizi ise hiçe sayıyor.Hep bildiğini okuyarak burnunun dikine gidiyor.Bu durum bende kapanması çok zor yaralar açıyor.Kimi sevdiysem değer verdiysem hep elimden aldı.Bu dünyada başarmak için çok çaba harcadığım atılımlarımda önüme hep engeller çıkardı.Sabır taşlarımı çatlattı.Engeller vücüdümda derin izler bırakacak yaralar açtı ve bedenimi isyana zorladı her sedernde.Hepsi kayıp gittiler bir yıldız misali tutamadım onları bedenimin gücü yokru yapamadım.Çaba harcadım kayıp gitmelerini engellemek için fakat işe yaramadı.Yitirdim onları yaşıyor olsalar bile benim için artık öldüler.Kruyan yapraklara yeniden can varemeyiz .Ağaç hiç ister mi yemyeşil taptaze yoldaşı olan yaprakların her rüzğar esişinde süzülerek toprağa serilerek kurumasını?Ne rüzgarın esişini dindirebiliriz ne de yaprakların ağaçtan ayrılarak toprağa serilerek kurumasını engelliyebiliriz.Yapraklar yerde toprağa serilmiş ağaca bakıyorlar.Ağaç da onlara daha yemyeşiller yaşıyorlar görüyor ama yaşıyorlar diyemiyor çükü artık onlar öldüler kurudular yemyeşil yaşıyor görünseler bile.Benim içinde yitirdiklerimin düşen yapraktan bir farkı yok yaşıyorsunuz ama benim için öldünüz öldü!…
                                         Şehri Altay