HAYAT

Yokluğunun verdiği boşluklar kanıyor…yaralarıma ilaç olmanı istiyorum.kalbimde açmış olduğun o büyük boşluğu, varlığının hafif esintisiyle avutmanı istiyorum…
             Hayatın acımasız olduğunu ve kimsenin gözünün yaşına bakmadığı söyler durulur.Hayat acımasız.!.Hayat çok ağır.! Hayat zordur diyerek kendimizi avuturuz.Hayatı bu kadar acımasız ve zor yapan aslında bizizdir ve bu gerçeği bildiğimiz halde kendimize itiraf edemeyiz.Kendimizle ve içimizin bize yöneltmiş oldugu sorularla yüzleşmekten hep korkarız.Buna cesaret etmeyiz.Aslında bize  hayat diye sunulmuş nimet olduğu yerde durur.Bizde etrafında dönüp burmakla görevliyizdir ve dönerken bir çok insan ile karşılaşırız.Onlarla kendimizi kıyaslarız ve kıyaslarkende bazen ümitsizlige düşeriz karşımızdakine bakarak ya da moralimiz yerine gelir daha da hızlanırız..Ama bu yorucu maroton bir gün sona erecek unuttuğumuz kısım budur Bizler maratonun bir gün biteceğini kabul ederek bize çelme takmak isteyenlere kulaklarımızı tıkamalıyız.Tıkamadığımızda suçu maratonun hakemi olan HAYAT’A yükleriz .Aslında herkeze kulaklarımızı tıkaıp o kurdaleye ilk ulaşan olmanın sevincini düşünerek ,şükrederek karşılaştığımız insanlara da fazla güvenmeyerek devam etmeyi her zaman unuturuz nedense….
                                                 şehri altay…