Ayrılıklar

 Kavuşmakla sonuçlansa keşke  her ayrılık..Bazıları kısa bazıları uzun süreli ama önemli olan süresi değil; birbiriyle bağlı olan damarları hiç acımadan ayrılık adında ki makas ile kesiyoruz.O akan kanlar ise sarılma anında yada düşününce gözyaşı olarak akar canımız yanar dayanılması imkansızdır bu acılara.
         Bir süre sonra ayrılmak zorunda bırakır bizi hayat.Neymiş efendim bu bir hayat kuralıymış.Kavuşma ile sonuçlanan ayrılıklar belki biraz daha dayanılabilir.Peki ya kavuşulamayan ayrılıklar?Bir HOŞÇA KAL sözü ile bütün bağlar koparılır.Ama yarısı hiçbir zaman dinmez.Sadece ayrılık sancısını kalbizimiz kilitli kapılarının arkasına hapsederiz.Ama onu hapsettiğimiz yerde hiçbir zaman unutamayız.Sadece unuttuğumuzu sanarak aldanırız.Ne zaman unutacağız unutmak isteyipte unutamadığımız anıları ne zaman?Acısını hayatın hangi diliminde dindirebilirim?Kanıyan yaralarımı nasıl durdurabilirm?
              O kadar aptalız ki herşeyin değerini kaybettikten sonra anlıyoruz.Ya da  deger verdiklerimiz bizi kaybettiklerinde anlıyorlar.Hiçbir şeyin zamanında değerini bilmiyoruz.Bu yalan dünyaya hep acı,ayrılık,gözyaşı hep olumsuz şeyler yaşamak için gönderilmişiz belkide.Ağaç zamanı geldiğinde yapraklarını döküyor.Kuşlar zamanı geldiğinde yuvasından uçarak hülyalara süzülüyor.Biz de zamanı gelmeden kendi ellerimizle sonumuzu hazırlıyoruz çoğu zaman ben bu durumdan çok sıkıldım hayatıma giren insanlar zamanı gelmeden elimi bırakıyorlar  ELVEDA  diyerek ayrılık makasıyla bağlı olduğumuz damarlarımızı kesiyor hiç acımadan.onra da arkasına bakmadan gidiyor.Belki bakarsa gidemeyeceği için bakıyor.Hep geçmişe bir özlem duygusu büyüyor içimde .Sonunda kavuşmalarla sonuçlansa keşke bütün ayrılıklarım.

                                           Şehri Altay