Yorgunluklarım var benim…

Hangi merhemi sürsem iyileşmeyen yaralarım.

Hiç kimsenin anlayamadığı bir ses tonundayım.

Kimsenin duyamadığı.

Ve kimsenin göremediği uzaklıktayım.

Her sabah boşlukta uyanıp, her gece yoklukta kaldığım zamanlardayım.

Her yer soğuk, herkes soğuk.

Tüm bilinmezliklerde tek başımayım.

Beni anladığını söyleyen, anlamayan kalabalıklardayım.

Öyle sessiz ki çığlıklarım.

Gören, duyan, bilen yok.

Kendime kendime haykırıştayım.

Tükenmekle tükenmemek arasında bir savaştayım.

Kimin kazandığından çok, kimsenin duymadığını sağırlıktayım.

Beni anlamak için önce susman gerek…!

~

Elif Adıyaman