Sev Çocuğum

Sev Çocuğum
 
Sen varınca çocuğum derin uykularına 
annen şiirler yazıyor sana. 
İç çekiyor bir yandan bilmiyorum niçin 
geleceğini görüyor sanki ağlıyor için-için.

Ben de şiirler yazmak isterdim çocuğum 
dağa-taşa kurda-kuşa, dört renkteki insana… 
ama bu şiir çocuğum yalnız sana.

Mavi bir gök çiziyorum şimdi 
şiirime olsun diye eş 
mavi göğü sev çocuğum 
orada barınır ısıtan güneş… 
Bunları unutma adını unut 
aydınlatan ay, kılavuz yıldızlar 
dost yağmurların anası bulut! 
Sal uçurtmanı göklere yine 
onunla selam gönder hepsine.

Bu topraktır çocuğum, toprağı sev 
Bin verendir o “bir”ine 
Sığınaktır o ölüne, dirine.

Şimdi de bir deniz çiziyorum 
sana çocuğum, sev denizi 
vapurlardır, kayıklardır üstünde yüzen 
onlardır çıkaran balıkçıysak kısmetimizi 
Onlardır yolcuysak kavuşturan 
birbirimize bizi.

Şunlar ağaçlardır çocuğum 
sev söğüdü, kavağı, çınarı, çamı 
onlar ormanı oluştururlar 
orman oluşturur yaşamı…

Sana çiçekler çiziyorum çocuğum 
Türlü renkleri, türlü kokuşları olan 
Sevince açan çiçekler, unutulunca solan…

Bunlar hayvanlardır 
güzellerini sev, kusurlarını görme 
çirkinlerine çocuğum 
yüreğinde yer verme.

Sana kuşlar çiziyorum şimdi 
her birinin başkadır ötüşleri 
başkadır uçuşları 
sev çocuğum özgürlüğün 
resmini çizen kuşları!

Fevzi Günenç