Hemşireler Gününe

anamla organik bağımı koparan 
ilk oydu 
hatta kıçıma vuranda 
çığlığıma ortak olurken 
bende onu ilk tanıdığımda 
anamın ak sütü gibi giyinmişti boydan

onlar taze yağan kar gibi 
çocukların ilk sevinciydi sıcacık 
gözlerimizdeki yaşa ortak olan onlardı 
bir aşı kampanyasında 
onlar beyaz bir güldü toplum bahçesinde 
sevgileri dikensiz yüzleri çiğ damlası

onlar beyaz karanfildi 
hastane koridorlarında mis gibi kokan 
onlar karanlık gecelerde 
gökyüzünde dolunaydı 
bazen bir kızılay çadırında 
bazende 
bir depremde yıkık bir evin içinde

bir sıcak eldi çığlıklara uzanan 
savaşlarda onları gördük 
kan damlamış beyaz formaları 
kan çanağı olmuş gözleriyle 
merhem oldular sızılı yaralara 
bazen çok sevdik onları 
yaşama sevincini paylaştıklarında bizimle 
bazen kin kustuk 
ölüm haberleri verdiklerinde 
yine de beyaz bir güvercin gibi 
kanat gerdiler bize

bazen bir ana kadar sıcak 
bir baba kadar sevecen 
bir arkadaş kadar sırdaş oldular 
bazen’de bir güneş gibi doğdular 
hastane odasının penceresinden hasta yüzlerimize 
gülen bir çift göz gibi

onları anlatmak yetmez kelimelerle 
onlar yüreğimizin en derin yerinde 
bir umut ışığı gibi 
duruyorlar öylece

Çetin Erdoğdu