Baba…

Bir bebeğin 
Minik elleriyle dokunuşunu kıskandım 
Sana dokunamadım baba.. 
Bir çocuğun pervasızca sarılışını kıskandım 
Sana sarılamadım baba.. 
Sevgisini haykıran çocukları kıskandım 
‘Seni seviyorum’diyemedim baba.. 
Göz önümde gölge olan kanatları kıskandım 
Ben güneşte yandım baba.. 
Şeker yiyen çocukları kıskandım 
Hiç şeker yiyemedim ki baba.. 
Babalarıyle kenetlenmiş elleri kıskandım 
Ellerim acıdı baba… 
Masal dinleyerek uyuyan çocukları kıskandım 
Benim hiç masalım olmadı ki baba… 
İlk aşk,ilk heyecan babalarla yaşanırmış 
Yüreğim dağlandı baba… 
Çocukluğunu yaşayan çocukları kıskandım 
Ben çocukken büyüdüm baba, 
Çocukken… 
Büyürken ‘altın bileziğim’dediğin 
Dürüstlüğün,erdemin 
Rehberim oldu yönümü bulmam da 
Hayat yolun da hiç şaşmadan, 
Şaşırmadan.. 
Sana layık olmanın onurunu yaşarken, 
Sensizliğin can acıtan yokluğun da 
Taşmadan,taşırmadan 
Yürüyorum.. 
Ama ne olurdu 
Sevginin bir dokunma olduğunun ayırdında 
Haykırabilseydik 
Yaşasaydık 
Sevgilerin en masumunu 
Baba kızın sarmalanışın da.. 
Töre dedin, 
Gelenek,görenek dedin 
Şu dedin,bu dedin 
Gizledin,esirgedin 
O en güzel duyguları! 
Biliyorum hep sevdiğini 
Benim seni sevdiğim gibi 
Geceleri üstümü örtüp 
Saçlarım okşadığını 
Biliyorum.. 
Sevgiyle yüzümü seyredip 
Tanrı’ya yakardığını.. 
Ama ne olur, 
Ne olurdu 
Çabuk büyümeseydim baba.. 
Şımarsaydım 
Dokunsaydım 
Sana doysaydım baba.. 
Sevgine,şevkatine 
Hasret bırakmasaydın.. 
Hapsetseydin ellerimi 
Kocaman avuçlarına 
Keşke.. 
Geç kaldım baba 
Geç kaldık.. 
Geç bulup tez yitirdiğim 
Doyamadığım baba’m.. 
Bir kerecik’babacığım’ 
Diyemediğim baba’m.. 
Kollarımı boynuna 
Saramadığım baba’m; 
Gururumsun 
Övüncümsün 
Kara toprağın bağrın da 
Rahat uyu baba’m…

Refika Doğan