Vazgeçtim senden…

Bir bakıma kurtuluş buydu ama neden .. Belki bir söz , belki bir son , belki de son bir vedadan. Artık ayrılış zamanı geldi. İşte en son tren … İşte en son vagon ve işte en son durak burası … Anlayabiliyorum.. Sevgilerden , varoluştan ve en sona ulaşmanın verdiği burukluktan … Senin gerçek yüzün bu değil ama ben uğraşmayacağım seninle , sonunda yeneceğimi bilsem de oynatmayacağım kendimle …
Bir bakıma kurtuluş buydu ama neden .. Belki bir söz , belki bir son , belki de son bir vedadan. Artık ayrılış zamanı geldi. İşte en son tren … İşte en son vagon ve işte en son durak burası … Anlayabiliyorum.. Sevgilerden , varoluştan ve en sona ulaşmanın verdiği burukluktan … Senin gerçek yüzün bu değil ama ben uğraşmayacağım seninle , sonunda yeneceğimi bilsem de oynatmayacağım kendimle …

Sen sevilmeye değer misin ? Bilemiyorum … Ama insanların tümü gibi yüzlerce , binlerce kez evet ! … Benim gibi , onun gibi , bir serseri , bir ayyaş gibi … Ama kendi yüzün değil bu , biliyorum , hissediyor , görüyor ve en yakınımda olduğunu biliyorum… İşte son gün , işte hayallerin , ümitlerin ve arzuların sonu … Yazık , her şeye çok yazık … Ben sen olabilecekken , seni ben yapabilecekken , senin yaptığın adilikten başka bir şey değil … Düşünürken , konuşurken ve hayatın sayılı anlarını doyasıya , coşkuyla yaşarken … Senin ve benim gibi tüm evrenin yaşadığı şey bu … Ne ben , ne sen , ne de başkası .. Hepimiz aynıyız….

Farklılık çevresel etmenlerde ve yaşanmışlıkların ağırlığında … Kırılan kalbimle benim aramda , seni yıkanlarla senin içinde ve her insanın öz benliğinde gizlidir. Benim gibi , senin gibi ve hepimizin mahkum olduğu yalnızlık gibi …

Vazgeçmeyi hiç sevmem ama vazgeçtiğim zamansa asla geriye dönmem. İşte , sen bunu başardın. İşte , ben tam şu anda vazgeçtim senden ….

Güneş doğarken , akşam olurken ve her yeni doğan çocuğun gözlerine bakarken , kalbimi dolduran bir his …

Her şeye yeniden başlamak ve olabildiğince özgür yaşamak … Zincirlerini bırakıp yaşamın , yalnız kendimle varolmak…

Zeliha BEKOĞLU