SON BAHAR YAĞMURALARI…

Yazar gul
BİLMEM HATIRLARMISIN BİRTANEM…
GEÇEN YIL YAĞAN O SON BAHAR YAĞMURALARINI…
PATİKA BİR YOLDA SENİNLE EL ELE DOLAŞIP…
SAATLERCE YAĞMURUN ALTINDA ISLANDIĞIMIZI…
HANİ BİR AKŞAM VAKTİYDİ…
SENİNLE GÜNEŞİN BATIŞINI SEYRETMİŞTİK YA…
ŞİMDİ ORADAN HER GECİŞİMDE…
İÇİMDEN BİR ŞEYLER KOPUYOR…
İSYAN EDİYORUM “SANA” GÜNEŞİN “BATIŞINA”
SENİ BENDEN KOPARIP ALAN…
BU “SON BAHAR YAĞMURLARINA”
BİLEMEZDİMKİ BU SON BAHAR YAGMURLARININ…
BİR GÜN SENİ BENDEN KOPARIP ALACAĞINI…
BİLEMEZDİMKİ SENSİZLİĞİN…
BU KADAR “ACI” BU KADAR “ZOR” OLACAĞINI…
YAĞMURLAR YAĞMASIN…
GÜNEŞ DOĞMASIN İSTİYORUM ARTIK…
BELKİ BENDE KENDİ İÇİMDE KAYBOLUP…
BU “SON BAHAR YAĞMURLARI” GİBİ AĞLAYABİLİRİM…
BİLİYORUKİ MÜMKÜN DEĞİL DÖNÜŞÜN…
DÖNÜŞÜ YOK BU GİDİŞİN…
“GÜLÜM”
NİCE YAĞMURLAR YAĞACAK NİCE GÜNEŞLER DOĞACAK…
BU YÜREK SENİ HEP “SEVDİ”
“UNUTMADI UNUTMAYACAK”