KOKARIM KENDİME YANIK

Yazar ali gül

Kokarım kendime yanık

ah sevgili
ne kurşunlar öldürebilir
ne dayak eziyet verebilir
bunca yıllık gövdeme
ne de verebilir
hiç olmak derken
hep olmak ve susuz kalmak

kavurdu yüreğimi
bilmem dışardan duyulur mu kokusu
ama kokarım kendime yanık yanık

almadan vermek için yola çıkmıştık
ve dolaşmıştı ayaklarımız düz yolda bile
en tanıdığımız sokaklarda kaybediyorduk yolumuzu
gidişlerimizdeki sevinç ve mutluluk
dönüşlerimizde daha bir susuz
ve ayrılmanın dayanılmaz ağrısı
bilmem dışardan duyulur mu kokusu
ama kokarım kendime yanık yanık

ne hesap ne kitap
gelmek gerekir gelirim
gitmek gerekir giderim
sonra her sigara yakımı
yakarım ciğerimi
bilmem dışardan duyulur mu kokusu
ama kokarım kendime yanık yanık

kimse bilmez
duymaz
görmez yangınımı
içinde kainat yansa da

celladım kurtuluşum kurtuluşum celladım
ben beni yakan kibrite yangınım
katilim sevgilim
ben katilime aşığım
elinde beni yakacak kutsanmış ateş
yaksın diye gözlerine bakarım
ve yakar ağır ağır
içten dışa bir yangın
katilimin gözü yaşlı
yaşları yangınımı körükler
bilmem dışardan duyulur mu kokusu
ama kokarım kendime yanık yanık