Kan uykusu

Yazar Ercan
Ruhlar dansederken mehtapsız bir gecede
Bilmediğim bir iklimde
Bilmediğim bir sahilde
Hüzünlü bir şarkı gibi kıyıya vurur gel-gitler
Zamanın kumları dökülür gözümün önünde
Vuslatın kapısı aralanır
Palazlanır yeniden içimdeki o kangren olmuş hastalık
Gözlerim seni arar geçmişin koridorlarında
Yokluğuna kıyafetler giydirmeye çalışırım
Anafor gibi içine çekip götürür beni ayazım
Üşütür kimi zaman
Kimi zaman yakar geçer
Göz yaşı dökemem
Ağlayamadığı için kendime kızarım
Ya da senden bu kadar kolay vazgeçtiğim için
Ben seni kendimi bildim bileli sevdim
Kalbimde hep sen vardın
Adının gölgesi vurmuştu yüreğime
Gözlerinin hülyasıydı beni her seferinde yoldan çeviren
Kanayan ellerim bugün boş
Yalnızım
İnadına yalnızım
Gecemin karanlığında ay vurmaz odama
Öğlen vakitlerinde güneş ısıtmaz tenimi
Yaşamın garip bir ironisidr benimkisi
Amaçsızlıktır kaybetmişliktir tüketmişliktir kendini
Her hatırlayışında kıvranmaktır
Varlığına o kadar çok ihtiyacım var ki
Yorgun düştüm
Yoldan döndüm
Pek çok hatam oldu hayata ve aşka dair
Pişmanlıklarım oldu hasretlerim
Hiç biri senin kadar senin gibi olmadı
Kan uykusunda bile sevdim seni
Kan uykusunda bile…