Bilal Yavuz Şiirleri

 

UKDELA

 

sen, aniden yola fırlayan bir çocuktun

gittin, olaysız bir şekilde dağıldı içim

ne çığlık çığlığa göçen gözlerin

ne aşkı cinnet gibi geçiren şiirlerim

 

unutma, öldürdüğün kadar ölürsün

işte, devamsızlıktan sınıfta kaldın

şimdi ne yelkenleri fora gülüşlerin

ne uçurum gamzelerinde busem

 

karaya vurmuş bir intihar gibi

sen, yüz karası vefa denizinin

yeminler meclisi değilmiş evin

kötü halden beraat ettin

 

yaşayan leşlerin kundağında

hayırlı uğurlu olsun yeni yerin

ölürsem kalbimi sana bağışlasınlar

bir taşla nereye dek yaşanır ki

 

Bilal Yavuz  

---

 

ÇAĞIL

 

zaman harcadı ömrümüzü

asılsız bir ihbar gibiyiz şimdi

gülmek için mutluluğu beklerdik

gülmeyi öğrenmeden bittik

 

bir mezar taşımız bile olmadı

oysa aşk göğüsler kalbimizi

 

baktığın yer, kokladığın can

leblerime kalan tek tesellim

işte ben böyle veremim

yokluğunun gözlerinden öperim

ölsek de, ölemiyoruz bizi

 

güle güleydik berzahtan cihana

yeni şey değildi yaşamak

rahman için sevenler birbirini

zayi olmaz idam kasırgasıyla

 

vakit süpürse de izlerimizi

ölsek de, ölemiyoruz bizi

 

Bilal Yavuz

---

MEVT

 

bir kez içeriyi dağıtıp gidenlerin

bir ömür ardını toplar kalanlar

bazı sözler öyle derin ki

asırlar alır vurması kıyıya

 

kuşların göklerde resmettiği buğun

ağlayınca nasıl da sokak çocukları

nasıl da tutuşuruz birbirimize

dallanıp budaklanırken ellerimiz

 

biz yükseldikçe kök salar en dibe

iki oda bir salon sessizliğimiz

atmosferim, soluduğum kadar benim

bıraktığım kadar senindim

 

saat, içimi yokluğun geçiyor şimdi

yaşamak, donarak bizi yitirdi

hevesten hevese çürüyen için

içimde feci şekilde can verdi

 

Bilal Yavuz

---

POTKAL

 

seni sussam, beni dinlesen

mekanı cennet olsa aşkımızın

sarıldık mı su gibi aziz olsak

kent durulsa, biz hiç dinmesek

 

oysa en gazel yanımdı gözlerin

meçhul gidişlerimin faili eylül

hiç güleceğim yoktu uzaklığına

gereği düşünülmedi kalbimizin

 

‘için neden bu denli derin’ derdin

seni daha büyük gömebilmek için

şimdi o  kadar içimdesin ki

dışarı çıkıp göresim yok bizi

 

altımızdan buz gibi kayınca terkin

ne bir ceset gibi sallanan yüreğim

ne ruhunda zerre kadar kalan şey

al mektubunu, hayatımı geri ver hadi

 

Bilal Yavuz

---

AHRAZ

 

yokluğuna bitiyorum sevgili

gözlerin içimin boy aynası

çocukluğum bile yaşlandı

seke seke terkederken beni

unutsam da, özlüyorum seni

 

şafağına çektiğim umutlar

şakağıma biriken kesiklerdi

yaraydık, kabuk tutmuştuk bizi

gözyaşlarından görünmüyoruz şimdi

 

kesik bir baş gibi yuvarlandı aşk

hayırsız bir evlattı yaşanan

neden hep gelişine vurur hicran

ömrüm, şimdi nasıl sığar hayata

 

meğer altında ıslanmak isterken

ne çok değmeyen varmış hayatta

kucaklayıp herkesten sakınacakken

savrulup çamur olan

 

ki hayat, ömrüme diz çökecek bir gün

insan her gün kopar mı aynı kıyameti

sen, takılıp düştüğüm gökyüzüm

yeryüzüne nasıl sığdırdın bizi

 

aramakla verdiğin son nefesi

çürüdü ömrümün akciğerleri

yine bastırdı yalnızlığın mahşeri

unutsam da, özlüyorum seni

 

Bilal Yavuz

---

İNTİZAR

 

insan bir kez kaybeder onurunu

‘satılan mal geri alınmaz’ çünkü

hep yükseklerdeyse gözlerin

alçaklığından yüreğinin

 

eyvallah, pahabiçilemezdin

çünkü beş kuruş etmezdin

sustuklarımı bilseydin

dudaklarını telörgüyle dikerdin

 

nedir kavuşmak dediğin

terkedilmişken yataklara

yorganlar dönüşmüşken yaraya

sen, aşkın hakkını vermedin

 

ki aşk, öyle kör bir belde ki

tersinden yakan çoktur cigarasını

ve ansızın süzülen bir söz yaşı

yalancı baharlara aldanan için

 

bilinçsiz tüketen bir kanser hücresi

gibi yuttukça yuttuk cinayetini

işte bir hayal daha kursakta kaldı

ve bir hayatın daha sonuna geldik

 

oysa , bir çift yürektik martıların sırtında

sen martıyı sırtından vuruncaya dek

meğer közünde varmış firariliğin

sevim, haram olsun sevgisizgilim

 

Bilal Yavuz

---

KALENDER (NAAT)

 

seni bütün dillerde anmalıydık

adını hıçkırınca bir yetim gül

ruhumuzun direği sızlamalıydı

ki kuşlar, bizi göç gibi duymalıydı

 

çiçeklerin cânını koklardın

sadrında evrenin kalbini dinlerdin

kıyafetle biçilmezdi tevâzûn

tevâzûna göreydi esvâbın

sadeliğindeydi en azim görkem

ünvanların makbertaşında dahi

konuştuğu bir miad potasında

önümüzü göremezken ışıktan

seni, ey ibrahim duası, seni

doğal bir şeydi artık: anlayamamak

oysa sen varken yâ sevgili

kardeş soymaz kardeşi, giyerdi

 

seni bütün yaralarda hissetmeliydik

hilmin, fetânetin dolmalıydık

ismetin, risaletin kokmalıydık

yâdına halel getirmemeliydik

 

heyhat ki, emaneti koruyamadık

 

Şair Bilal Yavuz şiirleri 

---

 

VETO

 

şiir demledim, ısınsın içimiz

bir ilham yak ‘hard’ günlerin üstüne

ruhundan habersiz ruh çağıran

cesedi yetmezmiş gibi kürk giyen

anlamaz ferşi taca atan dervişten

 

neyin içine bak, ney içine baksın

ney gibi büküldükçe çıkmazsın

ey halkım, ihracatıyla artığının

ne silahlar üretilirdi bilsen

ki şimdi geçirmezdik panik atak

ötürü moskoftan, haçlıdan, yahudiden

 

cânı yumuşakça çekilen baharın

başını taştan taşa vuran nehrinin

uçurumdan atlarken ki nezaketi

kıvranmayan açmaz esrârı güllerin

neyin ifadesidir NATO için

‘kimyasal yoksa çocuklar ölebilir’

 

Bilal Yavuz

 

---

YAŞAMA ODASI

gösteri bitti, dağılalım, oysa kavlamaz

çırpındıkça içine çekildiğimiz sevi

en heyecanlı yerinde gelirken ışıklar

oysa yaranın bile kabuğunda vitamin

ve her şeyde yürekçesine çarpan o çağrı

‘haydi ahret yolcusu kalmasın’

bu da kainatın Hipokrat yemini

demirleri ısırarak hayatta kalan

bir maden işçisi kadar fütursuz

ironik davetiyesi ölüm ağabeyin

karla karışık yağan şeyler gibi ve benzeri

inadına ağzından yaşam fışkıran koçlar

seyfullahtan başkasına boyun eğmezken

bu yüzden çelişki addedilen intizam

bu yüzden, göze göz, kısasta hayat var

ne çok patron var, çizmelerden batak

alemin katre-i matemi dünyada

çıvlayan alaşımlar, hozalan iltimas

haylanmaz tüneyişler, raptedilmez fokuslar

belki duyduğumuzdan öte ‘biraz sessizlik’

belki sandığımızdan daha beride sesler

duvarların yüzünde ‘önce iş güvenliği’

erkek olursa Soma, kız olursa Somali

inan hiçbir şey bildiğimiz gibi değildi

İĞFAL

biraz da uçurtmalar uçursa elimizi

uçurumlar kendini sarkıtsa üstümüze

kaleciler yatırsa ters köşeye forveti

uzaktan atılan üçlük beşliği hak etse

hep dersini alan fekat hiç sınıfı geçmeyen

nayır, nolamaz çağının tilkileri

aslanı devirme hayalinden vazgeçse

bizde ‘eller yukarı’ dua için olsaydı

şerif cemaatten önce camiye varsaydı

binalar kubbelense, Redkid takke taksaydı

imamdan animasyon karakteri çıksaydı

hiç değilse Türkiye cennete dönerdi

görüyoruz mamafih ikna olamıyoruz

ve ciğeri kapıyor eleştirmen kediler

kendi ruhuna dahi yorumsuz yorumcular

köşe kapmaca oynuyor ikbal üzerine

asıl karambol tahtımızın rahat gelmesi

hakemi aldatmaya yönelik harekat

gözleri beynine dönmüş mantık evlileri

kalbini bağışlasa müşterisi çıkmazlar

gel vatandaş hepsi bu piyasada

HOZAN

ölünmüyor yaşanmadan ölüm dahi

böylesine kudururken yaşarmak

aşkla örülmüş çocukların genzinde

eprimiyor, kanırmıyor, ırgalanmıyorsa

tekeller, diasporalar, faiz lobileri

mutluluğun özlediği şayan yüreklerde

nesli tükenmekteyse umut çiçeğinin

kardeşim, günümüz gelmiş demektir

bombe verip düşlere, ırgatlaşarak

şahadetten pıhtılanmış bu vatanı

yeniden hükümdar kılmak hüküm sürenlere

bize miras kalan tek vasiyettir

insanlık, engin caddelere sığmazken

dar sokaklarda refah içinde koşarken

bir nefhaya bakarken domino taşları

Kanuni’nin yüreği Zigetvar’da atarken

belki de sanıldığı kadar zor değildir

kıyamete hazırlanan cihancığı

daha karizma çöküş için yapılanan

gökdelenleri, savaş cihazlarını

Hakk’a boyun eğdirmeden, ölmeyeceğiz!

Bilal Yavuz

 

 

 

RİCA

metal bulutlardan yağan fosfor öcüleri

yavrusunu kanıyla emziren anneler

bültenlere çıkmadan hatırlanmayan ihvan

birbirine taciz ateşi açan komşular

gülbanksız caddelerde küfrün marşları

insan içine çıkamayışımızdan

bu kadar çok araba / bu denli gür

kriptolu evlerin kozmik odalarında

geleceğe üflenen trajikomik masallar:

dışarının röntgenci gerçeğine

tepeden bakan selvi boylu robotlara

katilden çok yatmayan fesatçılara

asosyallikten devleşen sosyal medyaya

yaşlanan toplu mezarlara aldırmadan

son kullanma tarihi gibi geçen bu müddet

lahdi alkol gibi unutturan bu jön devinim

bu takipsizlik kararı refleks vicdanların

bu havuz medyası doğallaşan günahların

servis etmeden önce bizi çatacak güne

‘keşke  biraz ölmesek’ / Rabbim biraz miras

Azıcık hidayete getiren şiir lütfen

ATEŞ BÖCEĞİ

bu dünya bir bant kaydıdır sayın abone

eksik çevrildiysen lütfen tekrar dene

şu kuru ekmeklerimiz bile

beyzadeler ardından ağlarken

Leyla, bizim mahallenin ne haddine

Hakk’tan Hakk olduğu için korkmayan

seni sen olduğun için sever mi

başlamadan emekliye ayrılsak

faizden uzak durabiliriz belki

zamanın barbileri pek tefeci

zamanın barbileri, zamanın

yalancı baharların körpesi

cehennem kucaklarda; bir günlük kelebek

acıktı mı evladını yiyen annedir

hazımsızsa anne çiğner, iyileşir

şuna da benzer; ateşle dansı seven

azim bir hadis-i şerife rağmen

-hani bizlik bi durum yok amaa! etekleri

ayağımıza dolanmasa iyiydi

 

ÇIVGIN

---

sıhhate bakmaya gittik, yerinde yoktu

dumandan bir kement attık keder üstüne

fazla kiloluyduk, kaldıramadı bizi

uğruna bülbüllerin solduğu: solmayan gül

acep bir yer verir mi bizim gibi dikene

hu hu, kimse yok mu, elma dersem çıkma

hani sözünden çıkmaz ya toprağın çiğde

ne afet! tanımadığının seni sevmesi

karşılıksız çıkan bir açık çek değilse

düştü mü ilk çifteyi hayran basar idole

müminin mümine duası böyle mi

onca sağanağın hatırı var üzerimizde

belki kısa makbul hastanın da ziyareti

morgdan misafir odasına dünyanın

meğer insan da muhtaç yeniden doğmaya

ya Rabbi ne aziz ikramın şu tövbe

odam gibi darmadağın bir şiir yine