BABAM

Yazar Ferhat ARSLAN
BABAM

Çocukken bilmezdim, yoksulluk nedir?
Kol kanat gererdi, üstümde Babam.

Gençlikte görmedim, cahillik nasıl?
Aydınlık bilgeydi, yolumda Babam.

Kederlenip, gözyaşları dökünce,
Sevince boğardı, gülerek Babam.

Dar günümde, Karun olurdum sanki,
Elini, elimden tutunca Babam.

Takılıp düşerken, hayat yolunda,
Ayakta tutardı, sımsıkı Babam.

Zayıf kalmışsam, inançta bilmeden,
İmam olur, alim olurdu Babam.

Musallat oldu, şeker denen illet,
Gözlerimden, yaş diye aktı Babam.

Hatim ile zikir ile yaşardı,
Hayırlı öğüt dağıtırdı Babam.

Son nefesini verdi, kollarımda,
Hakka yürüdü, tekbir ile Babam.

Sarımoğlu Halil rahmetli oldu,
İki kız, üç oğul bıraktı Babam.

Bir hanım bıraktı, yaslar içinde,
Ferhatın kaldı, gözyaşında Babam.

Beni duyan, bir fatiha okusun,
Cennet nuru dolsun, kabrine Babam.