Sevgiliye Mektup

Sana bunu yazmak ve senin okumayacağını bilmek daha rahat çalıştırıyor parmaklarımı.On sene değerinde iki sene yaşadım seninle.Güzeldi.En azından hatırladığım kısmıyla.Bugünlerde

Birkez daha kendime dur demeliydim, okyanus kadar derin gözlerinde yelken açmadan önce. Riske atmaktan yorulmuş olsam da hayatimi, baliklama daldim.

Sen aşk’ın ezanısın, o yüzden sesini her duyduğumda tazeleniyor inancım(.) Seni kendi kendime bir pencere dibinde oturmuş anlatıyorum şimdi. Hala

Onun gözlerine bakarak konuşmak, beni dinlerken verdiği tepkileri izlemeyi seviyorum. Öylece saatlerce susarak onunla bir masada oturabilirim. Çünkü ben onun

Sadece özledim işte. Hayallerimizi, ne bilim işte yaşadıklarımızı falan. Biliyorum imkansız o zamanları geriye getirmek, beni sevmeni istemek… Ama özledim

Ömrüm boyunca sana rastlamaksızın geçmiş yıllar / o yıllarım / ah o kayıp yıllarım… / Bu kadarmış işte tek başıma

Önümde duran boş beyaz bir kağıtla ne yapsam diye düşünüyorum  Kağıttan bir gemi yapıp denizleri mi fethetsem?  Yada Masanın bir

Birine ” sevgilim ” dediğin zaman, yanında gözlerinin içine bakmaya utanmayacaksın. Öyle romantik fısıldaşmalarmış elele tutuşup bakışmakmış bundan ibaret olmayacak.

“Dilek anlatan cümlelerin başına getirilerek ne olurdu anlamında özlem veya pişmanlık bildiren bir söz, bari, keşki” Keşkelerimi aldırmak istiyorum.