Dağarcık

İnsan bazen vermeli, almak için… Bir yürek vermeli önce, bir gönül O yüreğe sevgi vermeli, dostluk vermeli Umut ekmeli o

“ Yüreğimin kıyısına vurdu minicik bir dalga, Tutmalıydım, tutamadım kendimi….. Bir canım var; feda etsem sevdamı bilemesin. Bir acım var

Bazı sevdalar vardır. İnsana başlarken çok güzel gelen, sonrasında bitişiyle beraber sevgisi de dahil, herşeyden vazgeçiren, herşeye korkuyla baktıran sevdalar.

Öyle isterdim ki; Ağır-aksak, tembel, gamsız Bir zamanda yolculuk yapmayı. Gönlümce yaşamayı, Çocuğum diyebilmeyi. Dağıtmayı kara bulutları, Yükseltmeyi uçurtmamı Ve

Yüzyıl oldu yüzünü görmeyeli, belini sarmayalı, gözünün içinde durmayalı, aklının aydınlığına sorular sormayalı, dokunmayalı sıcaklığına karnının. Yüz yıldır bekler beni

Acıyı ben içime attım. O da içimi yaktı. İçim yandıkça… Dışımda yandı. Ne sen bunu fark ettin. Ne de kimse

  Yüreğimin kapısı hızlı hızlı vuruldu Seslendim,cevap yok kim yüreğimi çalıyordu Sonra açıp ta şöyle bir kapıyı araladım Ezelden bir

  Kays’tım,Mecnûn eyledi yüreğimin sahibi Hiç tanımazmış gibi uzaktan bakıp gitti. Göz kırpmadan bağladı darağacına ipi Büyüttüğü sevdanın pimini çekip

Giderken Ne bir uğurlayan var Bu evde beni Ne / döndüğümde Karşılayan bakışlar. Sadece Özleminin Yalnızlığımla kesiştiği yerde Asılı duran