Dağarcık

Camı açıyorum, yavaşça sabah yeli vuruyor yüzüme, ürperiyorum … Ama bu ürperme, ölüm aklıma geldiği zamanki kadar acıtmıyor canımı, bu rüzgar

Seni incittiğim için özür dilerim. Ruhunun yorulmasına nasıl da izin verdim? Buna hakkım yoktu. Gözyaşlarını akıttığın her an yüreğime bir

“ Kendimden vazgeçtim / sana “ ben “ kadar yakın olabilmek için “ Avuç içleri gül kokan bir kız çocuğuna

  “Hoşça kal” demek istiyorum giderken. “Hoşça kal”da kocaman bir umut vardır çünkü. “Sen hoş kal, ben geleceğim”dir aslında ardına

  Seher Yeli Sitem Götür O Yare Ona Selam Saldığımı Söyleme Düşmüşem Derdine Amma Ne Çare Boynu Bükük Kaldığımı Söyleme

Ağladığımı kimseye söyleme anne… Onlar beni güçlü biliyor… Onlar beni, en zor günümde bile ayakta biliyor… Ben aslında gülerek geçirdiğim

Yıldız yıldız, Göğümden kör kurşunlar yağıyor üzerime. Kırılıyor içimdeki sevda parcacıkları. Omuzlarımdan kanatlanıyor umutlar. Bir ben kalıyorum, Bir de dizleri

Varlığın acı veriyor olsaydı bana; Seni ölüme sevmez, Gelmeyeceğini bile seni beklemezdim hala. Ben sensizlikte bile \”seni yaşıyorum\” sevgili… ”

  Parantez içindekiler dilediğimizce yaşansın. Hayallerimizi,ümitlerimizi,kaybettiklerimizi, gerçekleştiremediklerimizi koyalım beraberce bu gün o parantez içine… Bir de hüzünlü bir melodimiz olsun

  Beni mutsuz edemezsin. Başaramazsın bunu. Çünkü ben sana “ hayat “ dedim sevgili. Öldüremezsin bizi. Üzemezsin beni. Kendini öldürmeye