Çocuk Şiirleri

Tarım ülkesiydik bir zamanlar Ekilecek dlilecek Ürünlere açıktı dağ taş toprak… Giderek betonlaştırdık buraları Nüfus arttıkça toprakları da Yetmemeye başladı

Öğrendim öğreneli ne işe yaradığını çiçek tozlarının her yerde onları görüyorum evde sokakta kırlarda kedilerin burnunda gün ışığında Öğrendim öğreneli

Türk Oğullarına Düşman yine öz yurduna el attı, Mezarından ata’n kılıç uzattı, Yürü diyor, hakkı zulüm kanattı, Attilâ’nın oğlusun sen

Ben annemi çok severim iyi doğru sözler hep onda Üzülmesin diye çabalarım Sevgi ışık var yolunda Melek annem güzel annem

Ruhumu eritip de kalıpta dondurmuşlar; Onu İstanbul diye toprağa kondurmuşlar. İçimde tüten birşey; hava, renk, eda, iklim; O benim, zaman,

Yemeyip de yediren, Giymeyip de giydiren, Her an bizi düşünen Canım annem, gül annem. Kol açıp, kanat geren, Ömrünü bize

Seni anlatmaya yetmez bu diller Senin tarihini bilmez bu eller Seninle ölmeye vaat edenler Toprağın altında rahat edendir Çanakkalem o

Din millet ve ırk ayırt etmeden Toplansa bile her bir yerden el alem Dönmeseler bile bu seferden Yadigardır bana Çanakkale’m.