Yapraklar
kımıldıyor.
Çok kımıldayanlar düşüyor.
Sonbahar...
Serin.
İnsan
kar yağınca değil, böyle çapkın,
birden geliveren
Sonbahar serinliklerinde yaşıyor soğuğu.,
üşümeyi..
Sonra
hafif ateş yanaklarda...
O
ateşin öyle bir hâli var ki; insanı içine
döndürüyor.
Hayat
sararırken, insan içindeki şöminenin başına
çöküyor duygularıyla...
Orada
nostalji var.
Sevgi
var.
Sevgi
niye var?
Niye
hep hazır orada?
Isıtmak
için.
Vefakâr
sevgi...
Sevgiyi
dost edinmek.
Sevgiyi çoğaltmak.
Arkadaşları
çoğaltır gibi.
Yalnızlığı
kovar gibi.
Raflardan
eski, sıcak bir kitabı,
Tozlu ama sıcak
bir kitabı çekip alır gibi...
Özlenen
dosta kavuşur gibi...
Sevgi
vefakâr...
Şimdi
buralarda içime dönük, onca sevgiye rağmen
yapayalnız...
Hüzünlere
boğulmuş...
Hem
de sonbahar...
Hem
de yanaklarım üşürken...
Gönlümün
bir köşesinde sıcacık bir şömine.,
bir köşesinde
Haykırışlar
ki şiddetinden duyulmayan...
Yorgunum...
Bu
ayrılıktan çok beklemenin, sabrın
imtihanı...
Yorgunum...<
Sevmek
ölmekle başlar...Murat Başaran< |