O BİLMESE DE

insan bazen farkında olmadan kendini bir olay yada olgunun içinde bulabiliyor.Nasıl olr demeyin.Sanki o anlarda sizi yönlendiren bir şey oluyor.İstesenizde kendinizi o işi yapmaktan alı koyamıyorsunuz.İşte be de böyle bir şey yaşadım.
Lise son sınıftaydım.Bir kız vardı.İsmini vermeyeceğim.Kız biraz boşvermişçi,biraz da vurdum duymazdı.Oluolmaz hareketleri dikkatimi çekiyordu.O cilve denilecek davranışlarda bukunduğu için erkek arkadaşlarda onun etrafında fır dönüyorlardı.ONUN İÇİNİ bilmem ama dıştan pek de halinden şikayetçi olmadığı görülüyordu.
Nedense ben diğerleri gibi onun böyle hareketlerinden pek fazla hoşlanmıyor;hatta rahatsızlık duyuyordum.NE KADAR YANLIŞ DAVRANIŞLARDA BULUNSADA ona karşı diğer insanlar gibi açgözle bakamıyordum.Şöyle böyle darken ona yaklaşma gereği duydum Çünkü inanıyordum ki onunda böyle bir şeye ihtiyacı vardı.Ben ,gerçekten,bütün samimitetimle söylüyorum,ona herkesten farklı bir gözle bakmıitım.Çünkü şuna inanıyorum ki onunda böyle bir şeye ihyiyacı vardı!Ona daha fazla yaklaşmalıydım;ama nasıl?Çok düşündüm.Sonunda şöyle birşey yapmaya karar verdim:Ona arkadaşlık teklif ettim.KESİNLİKLE ona yaklaşmak istememin temel nedeni ona yardımcı olmakdı.Başka birşy asla düşünmedim.O AN İÇİN SADECE ona yardımcı olmak istiyrdum.Tabiki zamanın ne göstereceğini de önceden kestirmek tabiki zor iş.Belkide bir zaman sonra farklı şeylerde olabilirdi ama; ilk düşüncem ona mümkün olduğu kadar doğru yolu göstermekti.Çünkü etrafında öyle insanlar vardıki sanki onu yiyecek gözüyle bakıyorlardı. Ve bende bundan nedense rahatsız oluyordum.
Bütün cesaratimi toplayıp ona teklifte bulundum.Çeşitli ggerekçeler önesürerek Kabul etmemişti.Buna üzülmüştüm çünkü; ona yardım etmek istemişyim.Gerçi o an için ona bu niyetle yaklaştığımı bilmiyordu.DEREDEN bilebilirdiki..işin bu tarafıda var tabi. Bir taraftan ben böyle şeyler düşünürken pek çok kişinin de bu teklif işinden haberi oldu.Aslında çokta umrumda değildi ama; işin içinde abartı başgösterdi. Onun peşinden koşuyor olarak gösterildim.Aslında bunları pek de kafama takmadım.Çünkü benim niyetimi bilen biliyordu zaten,O’DA YARATAN.Bu bana hertürlü şeye katlanma gücü veriyordu.Çünkü bu işe beni O’UN yönlendirdiğine inanıyorum…
Nisan ayı sonuydu.Benimle konuşmak istediğini söyledi.Aniden böyle birşey söylemesi gerçekyen beni şaşırttı.Ne olmuştuda böyle birşey söyledi.Üstelik 3 aya yakındır aramız açılmıştı.Aslında biraz gönülsüzdüm çünkü o teklif faciasından daha doğrusu hüsranından sonra böyle birşey kesinlikle beklemiyordum. Şaşkındım. Herşeye rağmen yinede görüşmeye sıcak baktım.Kim bilir belkide aradığım fırsat belkide böylelikle elime geçer diye düşündüm.(fırsat dediğim ona doğru yolu göstermek).Konuştuk.Biraz yumuşamış gibiydi.Geçen teklifimi neden Kabul etmediğini anlattı.Sözde red cevabının nedeni benim ona karşı olan bazı davranışlarım ve arkadaşlarımın bazı davranışlarıymış.Ona bazı şeyleri yanlış anladığını aslında öyle olmadığını anlatmaya çalıştım.Nekadar inandırabildildim bilmiyorum ama söylediği şeyler pek de inandırıcı gelmemişti bana.Yinede onu kazanmak istiyordum.Çünkü bu işi ratık bir görev olarak görmeye başlamıştım.hala ona doğru yolu gösterebileceğime inanıyordum. Derken teklifimi yineledim ve bu defa nasıl olduysa Kabul etti.(başkaları buna başka anlam versede ben hala kendim için birşey istemiyordum.Hala ona birşeyler verebilme çabasındaydım)
İşler tam istediğim gibi gidiyor darken bu defa istemediğim sözler yoğunlaşmaya başlamıştı.(işte artık gözü başkasını görmüyor, derslerine çalışamaz,yanlış kişiye takılıyor ve daha birsürü gerçeği yansıtmayan sözler).Ama ne olursa olsun kararlıydım…..
Söylenen şeyler zamanla kaldıramayacağım boyuta geldi.Çok zor duruma düşmüştüm.Arkadaşlarım vazgeçmemi isyiyorlardı(onlar da benim gerçek niyetimi bilmiyorlardı çünkü;kimseye gerçek niyetimi söylememiştim).DAYANMAYA çalıştım fakat neyazıkki bir yerde söylenenleri kaldıramaz olmuştm ve ayrılma kararı aldım.Ayrıldık.Bu hiç birşeyin bitmesi deildi yani sıkınyı sona ermiyordu.Bir sure sonra tekrar birlikte olmak istedim ama iş işten geçmişti.Geri dönüşü Kabul etmiyordu.O da benim diğerleri gibi menfaatçi olduğumu düşünüyordu çünkü.(kim bilir belkide böyle düşünmekye haklıydı.Çünkü öyle düşünmesine sebep olacak o kadar neden vardı ki.)Ama ne olursa olsun ona karşı yaptığım tek hata ayrılmamız gerektiğini söylememdi.Ona da bir yerde mecbur kalmıştım ama ;okadar gerekli bir bahane değildi geri dönmemesi için.
Neye üzülüyorum biliyor musun?Ben ne amaçla ona yaklaştım ,O BANA ne söylüyor(aslında ona neden yaklaştığımın ipucunu vermiştim).
ARTIK herşey geride kaldı.Zaman da bana bazı şeyler öğretti,hala da öğretiyor. Zaman; aslında o nun bana ne kadar boş birşey için yanaştığını ne yazık ki gösterdi.O zavallı tıpkı bir F…. gibi not için yanaştığını öğretti.Geç de olsa.Ben insanlığımın gerektirdiği şeyi yardımı gerçekleştirmek istedim,o ise çok küçük menfaatler için neredeyse a…. y…..(.),,,,Ben yaptıklarımdan pişman değilim çünkü bunu gerektirecek birşey yapmadığıma inanıyorum.YÜCE ALLAH’IM BİLİYOR VE GÖRÜYOR .O HERKESE HAKKI OLANI VERİR. HERŞEYE RAĞMEN DİLERİMKİ BİRGÜN BU VURDUMDUYMAZLIĞI ONU GERİ DÖNÜLMEYECEK BİR YOLA DÜŞÜRMEZ.

DÜŞÜRÜRLER DİLDEN DİLE 
HER HESAPTA BİNBİR HİLE
BU GÜN YAŞASAN BİLE 
YARIN YALAN OLUR GİDER…