Bir gün anlarsın

Yazar erdinc   

Uykuların kaçar geceleri 
Bir türlü sabah olmayı bilmez 
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya 
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında 
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık 
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık 
Kapanır yatağına çaresizliğine ağlarsın 
Onun unutamadığın hayali 
Sigaradan derin bir nefes çekmişcesine dolar içine 
Sevmek ne imiş bir gün anlarsın 
Bir gün anlarsın aslında her şeyin boş olduğunu 
Şerefin, faziletin, iyiliğin, güzelliğin 
Gün gelir de sesini bir kerecik duymak için 
Vurursun başını soğuk taş duvarlara 
Büyür gitgide incinmişliğin, kırılmışlığın 
Duyarsın 
Ta derinden acısını çaresiz kalmışlığın 
Sevmek ne imiş bir gün anlarsın 
Bir gün anlarsın ne işe yaradığını ellerinin 
Niçin yaratıldığını 
Bu iğrenç dünyaya neden geldiğini 
Uzun uzun seyredersin de aynalarda güzelliğini 
Boşuna geçip giden yıllarına yanarsın 
Dolar gözlerin için burkulur 
Sevmek ne imiş bir gün anlarsın 
Bir gün anlarsın tadını sevilen dudakların 
Sevilen gözlerin erişilmezliğini 
O hiç beklenmeyen saat geldi mi 
Düşer saçların önüne ama bembeyaz 
Uzanır gökyüzüne ellerin 
Ama çaresiz 
Ama yorgun 
Ama bitkin 
Bir zaman geçmiş günlerin uykusuna dalarsın 
Sonra dizilir birbiri ardınca gerçekler acı 
Sevmek ne imiş bir gün anlarsın 
Bir gün anlarsın hayal kurmayı 
Beklemeyi 
Ümit etmeyi 
Bir kirli gömlek gibi çıkarıp atasın gelir 
Bütün vücudunu saran o korkunç geceyi 
Lanet edersin yaşadığına 
Maziden ne kalmışsa yırtar atarsın 
O zaman bir çiçek büyür kabrimde kendiliğinden 

Seni sevdiğimi işte o gün anlarsın