Kefen

Bir ihtiyar..
Ömrünün son demlerini yaşamakta..
Yolculukta.. Azığı bitmiş. Aç. Susuz.
Bir kasabaya geliyor. Camiye gidiyor..
“Hoş geldin” diyen yok. Perişan haline bakıp da,
“Bir ihtiyacın var mı?” diye soran yok.
Sadece boş ve donuk gözlerle bakıyorlar.

Akşam oluyor.. Nazam. Yatsı oluyor.. Namaz.
“Buyur” eden yok. Tek başına camide.
Allah’ın evinde. Allah’ın misafiri.
O gece ölüyor. Belki de açlıktan.

Sabah namazına gelen aynı insanlar.
Yabancıya karşı vazifelerini yapıyorlar.
Yıkıyorlar, kefenliyorlar ve gömüyorlar.

Gömüldüğünün gecesi yine sabah namazı..
O da ne; Mihrapta bir kefen. Kefenin yanında
bir kağıt. Kağıt boş değil. Bir yazı:

“Biz size bir misafir gönderdik. Hem yorgundu,
hem de aç. Onu misafir etmediniz. Ne yedirdiniz,
ne de içirdiniz.. Alın, istemiyoruz. Kefeniniz de
sizin olsun! “

Alıntı